دریاچۀ شی چا هایی یا دریاچۀ معابد که از 3 دریاچۀ کوچک به نام های دریاچۀ پیشین (چیان هایی)، دریاچۀ پسین (هوئو هایی) و دریاچۀ غربی (شی هایی) متشکل می باشد. این دریاچه ها در هر فصلی از سال منظره و ویو ویژه ای به خود می گیرد. بین دریاچۀ پیشین و پسین پلی به نام شمش نقره ای می باشد . از روی این پل می توان رو به سمت شمال غربی، کوه غربی (شی شیان) را در ده ها کیلومتر فاصله دورتر مشاهده کرد.
با وجود این که امروزه دریاچۀ معابد بسیار آرام و ساکت است، ولی در زمان سلسلۀ مغول یوان در 700 سال پیش، اینجا یک بندر پرازدحام و پرشکوه بین المللی بود. کانال بزرگ پکن تا هان جوئو که در عالم معماری شهرت جهانی دارد، از اینجا شروع می شد و شمار زیادی کشتی از مناطق جنوب چین با بار چای و ابریشم به اینجا می آمدند و پهلو می گرفتند. بار آنها از این مرحله به بعد وارد جادۀ باستانی ابریشم می شد و به غرب آسیا و سپس اروپا و آفریقا راه می یافت. پس از هفت صد سال از آن رونق باستانی نشانی نمانده ولی اگر در سنگ ها و ساختمان ها دقیق شوید، می توانید رونق آن روزها را حس کنید.
کوچه کلاغ
اگر حدود 200 متر از مرکز منطقۀ تجاری جلو تر برویم ، به منطقۀ ساکت و آرامی می رسیم که با 200 متری خود زمین تا آسمان متفاوت می باشد. این منطقه بسیار خلوت و ساکت است و زندگی در آن با ازدحام و رونق دویست متر آن طرف تر بسیار بسیار متفاوت است. جالب این که این منطقه از ابتدا تا انتها یک کوچه است و کوچۀ کلاغ نام دارد. بر اساس نوشته های به جا مانده، ریشۀ این نامگذاری به پانصد تا ششصد سال پیش می رسد. در انتهای دریاچۀ معابد یک پل کمانی سنگی دیده می شود که درست در محور شهر قدیم پکن قرار دارد و شهر ممنوع در جنوب آن واقع است. کارشناسان بر این باورند که زمانی که معماران پایتخت سلسلۀ مغول یوان را به مرکزیت این پل ساختند، پکن بزرگ ترین شهر در سراسر جهان به شمار رفت. امروز آب به آرامی از زیر پل جاری است ولی آن شکوه و جلال و رونق باستانی جای خود را به گردشگران داخلی و خارجی که با تور چین به این کشور آمده اند تا دیدنی های چین و پکن را که گوشه ای از آن در اطراف دریاچۀ زیبا و باستانی معابد می باشد را قدم زنان به تماشا بنشینند.